Het is niet ongewoon in oorlogstijd: vrouwen die verliefd worden op vijandelijke soldaten en daarmee ook een relatie krijgen. In een tijd dat anticonceptie nog onbekend is, is het gevolg dat er in Nederland ongeveer 15.000 kinderen rondlopen van Duitse militairen. Ze worden na de oorlog “moffenkinderen” genoemd of “kind van de vijand”. Frans Schmolzer is zo’n kind. Zijn moeder Truus ter Laak uit Overdinkel krijgt tijdens de oorlog een relatie en een kind met een soldaat die vecht voor de Duitsers. De in 1945 geboren Frans Schmolzer vertelt over de invloed die zijn Duits klinkende achternaam op zijn leven heeft gehad, over de zoektocht naar zijn echte vader en de moeilijke tijd die zijn moeder heeft gehad.
‘Zo jongs, veur oe is de Krieg veurbiej!’ Het zijn de woorden van een opgeluchte maar roekeloze Enschedeër, die op de Weerseloseweg (niet ver van vliegveld Twente) twee Duitse militairen op de schouders slaat. De soldaten hebben zich op deze tweede paasdag net overgegeven. Maar de Engelse bevrijders zijn op hun hoede, want de overgave kan ook een hinderlaag zijn. De Enschedeër krijgt daarom een uitbrander. Inderdaad volgen nog zware gevechten bij het vliegveld, waar zich nog veel Duitsers bevinden. Niettemin kunnen de geallieerden op deze tweede paasdag vrij snel doorstomen naar Oldenzaal, Losser en Denekamp. In Noordoost-Twente kan eindelijk de Nederlandse vlag uit. Intussen is het voor de geallieerden zaak om de minst beschadigde brug bij Wiene (tussen Delden en Goor) in handen te krijgen. De bedoeling is om hier een bruggenhoofd te vormen, die het aanleggen van een noodbrug mogelijk moet maken. Als dat gelukt is, kan de opmars richting Almelo worden voortgezet. Maar in de sluistorens van Wiene hebben zich Duitse sluipschutters verschanst. Ze maken zoveel slachtoffers, dat de Britse Royal Dragoons zich voor de rest van de dag en nacht langs de zuidoever van het kanaal ingraven.
