Over de werkkampen
In de jaren dertig zette de Nederlandse regering werkkampen voor uitkeringsgerechtigde werklozen op. Deze kampen waren voornamelijk in Noord- en Oost Nederland gelegen.
Deze werklozen moesten daar werken om recht te houden op een uitkering. Vanaf 1939 werkten de werklozen niet meer voor een uitkering, maar kregen ze salaris. Zij verbleven vrijwillig in het kamp.
Over het algemeen werd er gewerkt in ontginnings- en ruilverkavelingprojecten van de Heidemij. In het geval van Kamp het Wijde Gat in Punthorst kwamen de werklozen vooruit uit Den Haag. Ze onderhielden bijvoorbeeld bossen op langgoederen, groeven kanalen, etc.
Joodse werkkampen
De Joodse werkkampen werden ingesteld op basis van een op 10 oktober 1941 genomen besluit van rijkscommissaris Arthur Seyss-Inquart. Van december 1941 tot en met augustus 1942 werden 42 ‘reguliere werkkampen’ ontruimd om er een Joods werkkamp van te maken. De Joodse Raad voor Amsterdam ging ermee akkoord werkloze Joden naar het noorden en oosten van Nederland te sturen. De 10 (Joodse) werkkampen In Overijssel waren in: Schaarshoek, Twilhaar, De Vecht, Conrad, Het Wijde Gat, Beugelen, Arrien, Molengoot, Kloosterhaar en Balderhaar.
Waarom waren zoveel Joodse mensen werkloos?
Door de maatregelen van de Duitse bezetter waren er in Nederland al in het begin van de Tweede Wereldoorlog veel Joodse werklozen. De bezetter ontnam alle Joodse mensen hun baan waardoor zij qua inkomen afhankelijk werden.
De kampen vormden een belangrijk aspect in de Jodenvervolging
In totaal zijn er ruim 5.200 zo werkloos gemaakte Joden overgebracht naar de werkkampen. De kampen waren in gebruik van januari tot oktober 1942.Onder het mom van gezinshereniging werden de mannen uiterlijk 2/3 oktober 1942 naar Westerbork getransporteerd. Vanuit daar zijn ze met hun gezinnen gedeporteerd naar de vernietigingskampen in Europa.